MELANCHOLIE

Melancholie 

Dat moment dat je na de yoga les met vers gezette koffie aan je keukentafel zit, laptop uitgeklapt, omdat je eigenlijk moet werken. Maar eerst nog even naar goedkope citytrips kijkt. Dat moment dat je de verwarming wat hoger zet, want we zitten op het dieptepunt van de winter, de kortste dag komt eraan. Maar het geeft niet want je hebt dus koffie met geschuimde melk en Nick Cave uit de speakers, omdat je docent tijdens de yoga dat prachtige nummer van hem draaide: 'Into your Arms'. En dat gaf zoveel kippenvel, daar op de mat, omdat je je weer herinnerde hoe mooi dat nummer is en hoe mooi het leven, eigenlijk.

Hoe anders was het deze ochtend, toen er een zwaar gevoel op je hart drukte. Van wat, dat weet je eigenlijk niet. Een verdriet misschien, want Kerstmis komt eraan en dat geeft bijna automatisch een nostalgisch gevoel van aan de ene kant warmte, saamhorigheid, vrede op aard en dat soort hoop-achtige dingen, en aan de andere kant gemis, een leegte dat even de kop opsteekt als een verkoudheid die ook nooit van ophouden weet. Dat persoonlijke gemis van iemand die je lief vindt transformeert dan in een soort gebukt gaan onder de ellende van alle mensen op de hele wereld, als Atlas uit de Griekse mythologie, die de wereld op zijn schouders draagt. Maar dan spreek je jezelf toe want je zou wel willen maar je kan de wereldproblematiek niet in je eentje oplossen. En dan komt er een opgeruimde zucht en daarop volgt een helder moment. Je realiseert je dat die gekke emoties het weer eens op je gemunt hebben. Stomme emoties ook! Maar, ik geef je een truc, als je eenmaal in de loop gekeken hebt, kunnen emoties, gedachten of gevoelens je niet meer omverschieten. Kijk ze recht aan, in de ogen, als een warrior, dan smelten ze, als de sneeuw die nog moet vallen. En dan merk je, aan tafel met je computer voor je neus en wat tabs open met reisblogs, overtochten naar Schotland en de laatste weervoorspelling in Zuid Spanje, dat Nick Cave een best wel zwaarmoedige man is, want als je niet oppast ga je straks nog vrolijke kerstfilms over prinsessen kijken met een gegarandeerd goed einde, om uit die melancholie te komen.

Gelukkig kickt de cafeïne in, die door een aaneenschakeling van chemische reacties in je lichaam ervoor zorgt dat het gelukkigste moment van de dag is aangebroken. In je eentje, voldaan na de zachte streling van yoga, uitkijkend op de kerstboom met oude ballen en vreemde ornamenten, de onevenredig verdeelde lampjes, de perfectie van de imperfectie, en de andere zachte streling, die van Nick Cave Radio en trouwens alle andere goede muziek, want waar zouden we zijn zonder. En dan voel je het. Je kan de wereld loslaten. En in de warme, vredige armen van het moment, ben je ineens gewoon domweg gelukkig.