LUISTEREN

‘Wel luisteren naar je lichaam hê!’ Hoor je jezelf dit zeggen tegen je vriend, vriendin of collega? En hoor je jouw vriend dit tegen jou zeggen als de griep op de loer ligt? Ook is het een verstandig advies bij blessures, wordt het gebruikt bij yoga en is het een wijze raad in alle overige situaties. Maar…luisteren naar je lichaam, waarom nemen we dit advies instemmend aan, maar doen we er vervolgens niks mee?

Ik ken meer mensen die doorwerken met een stevige verkoudheid dan die in zo’n geval thuisblijven. Mensen strompelen ook gewoon naar kantoor met een verstuikte enkel of pijnlijke schouderklachten en zelfs tijdens overduidelijke malaise zijn werkafspraken belangrijker dan de eigen gezondheid. Wat is dat toch? Waarom knikken we braaf ‘ja’ als iemand ons het advies geeft te luisteren naar je lichaam maar zeggen we ‘niet aanstellen’ tegen onszelf en buffelen we al niezend, steunend, snuitend en proestend dóór? Waarom vinden we dat werk, de eenmaal gemaakte afspraken, de boodschappen zelfs, maar ook de sociale verplichtingen die al weken in de agenda staan (met vrienden nota bene) allemaal voorrang verdienen boven de rust die je eigenlijk nodig hebt?

We zijn in onze maatschappij zo gewend aan snelheid, de enorme werkload en allerhande externe prikkels dat A. stilstaan, om B. daadwerkelijk te luisteren naar de berichten die je lijf je stuurt en C. ook actie te verbinden aan die signalen (lees: terug in bed) dus heel moeilijk blijkt te zijn.  De griep moet zo hard toeslaan wil je écht rust nemen en in bed blijven, dat je uit angst voor de mokerslag alle voorstadia negeert en gewoon blijft doen alsof er niets aan de hand is. Ben je zwak als je op tijd ‘nee’ zegt en bij keelpijn of moeheid je rust neemt? Het antwoord is nee. Je bent juist sterk omdat je je grens aangeeft, je luistert naar je lichaam en dat serieuzer neemt dan de werkafspraak in je agenda. Ik hoop dat er langzamerhand een verschuiving plaatsvindt van credits voor het onvermoeid doorgaan (tot misschien uiteindelijk het elastiekje knapt en een burn-out je platlegt) naar een algemeen besef dat we ons lichaam écht als een tempel moeten gaan behandelen willen we gezond blijven en dus moeten luisteren naar wat we werkelijk voelen.

Bij yoga zit je letterlijk stil, om te voelen. Alleen maar te voelen. Dat is een mooi begin. ‘Pijn is nooit goed, dus luister naar je lichaam,’ is ook het advies van je yoga teacher en dat is een wijze raad om toe te passen als je op de mat in een houding staat waarbij je teveel wil, verder wil en je je eigen grenzen niet respecteert. Dingen als ‘een stapje terug doen’, ‘niet te veel je best doen’, ‘je ambitie buiten de deur laten’, ‘niet te veel pushen of proberen’, dat hoor je wel in de yogastudio maar erbuiten praktisch niet. Niet gek dat we dus altijd maar doorgaan, zelfs als we bijna ziek zijn, want we zijn geen aanstellers, toch? Ik pleit voor het leren luisteren naar je lichaam. Pijn in je lichaam, een griep of erger, zijn signalen dat je dingen anders moet aanpakken of rust moet nemen. Zodat er tijd en ruimte is om te helen. Zo simpel is het. Laten we ook meteen afspreken dat we naar elkaars adviezen luisteren. Want als we het tegen elkaar zeggen; ‘Luister naar je lichaam’, dan weten we schijnbaar wel degelijk hoe het moet, toch?